Tegenwoordig bestaat een tendens om te stellen dat men hierbij niet moet stilstaan, omdat “het leven doorgaat”. Dat is fout! Fout, want als u iets dramatiseert, dan overdrijft u. Als u iets banaliseert, doet u hetzelfde. Men moet zich één bijzondere vraag stellen: hoe voelt een vrouw zich als ze iets verliest dat vaak wordt gezien als haar fundamentele definitie. De enige manier om dat te weten, is het haar zelf te vragen. Dat zij het recht heeft zich hierover vragen te stellen, dat zij het recht heeft dit mee te delen, dat ze het recht heeft om haar relatie in vraag te stellen, vragen te stellen aan vriendinnen, vragen te stellen over haar seksualiteit, vragen te stellen over haar mogelijke rol als grootmoeder. Er zijn vrouwen die de geboorte van hun kleinkind beleven als een voortzetting van hun ervaring als moeder, terwijl anderen de vruchtbaarheid van hun dochter zien als een teken van hun eigen onvruchtbaarheid en dat wekt dus gevoelens op van agressiviteit, woede, rivaliteit… De kwestie is zeer gecompliceerd, er is geen specifiek antwoord.

Jean Van Hemelrijck, Psycholoog